İstanbul defterini kapatalı birkaç gün oldu. Yeni hayatıma bir Akdeniz şehrinde devam edeceğim. Tüm hatıralarımı, yaşadıklarımı, sevdiğimi İstanbul’da bıraktım ve geldim. Diyeceksiniz ki İstanbul gibi güzel bir şehir bırakılır mı? Güzellik yetmiyor işte maalesef. Sadece tek bir şey yeterli olacak kadar basit olsa hayat...
Mersin’i seçtim. Mersin hem yaşamak için uygun bir şehirdi hem de yeni işim artık burada olacaktı. İnsanları da sıcak hem. Sevdim Mersin’i. İnsanlarını da sevdim. Yaralarımın sarılmasına tamamen ilaç olamayacak olsa da burası, görünen o ki beni bayağı bir iyileştirecek. Umutluyum...
Evim sahile çok yakın. Evimin bir sokak aşağısı cadde. Yaz akşamları çok şenlikli, kalabalık, insan dolu olur bu cadde. Mersin’in en gözde restoranları, otelleri, düğün salonları da bu cadde üzerindedir. Mersin’e taşınalı iki gün oluyor. Yeni taşındığım için de evi hemen yerleştiremedim. Yemeğimi dışarıda yiyeyim dedim. Mersin’in şu bahsettiğim meşhur sahiline indim. Orada bir Mersin Restaurant vardı. Rastgele girdiğim bir yerdi fakat iyi ki “rastgele” girmişim. Bu kadar güzel yemekleri belki de hayatımda ilk defa birarada görüyor ve tadıyordum. Sonradan öğrendim ki burası Mersin’lilerin resmen gurur kaynağı restoranıymış. Mersin’e gelen turistlerin Mersin’i dünyaya tanıtma sebebiymiş. Bana soracak olursanız bir gurur kaynağından fazlası. Burada insan çektiği acıları bile unutur. Bir de bir dost olsaydı karşımda, içseydik şöyle karşılıklı. Ne iyi olurdu...
Mersin Restaurant’ta yedim içtim. Tek başıma. Bir yan tarafta da Mersin Düğün Salonu vardı. Günlerden Cumartesi. Malum düğün olmadan olur mu? Halay sesleri, neşeli çığlıklar Mersin Restaurant’ı dolduruyordu. Mersin Restaurant bence yan tarafta düğün olmadığı zamanlar daha güzel. Yine acılandım şimdi. Yine hatırlamak istemediğim anılara yolculuk yaptım.
Şu Mersin düğünleri zaten. Yeniden sevmeden Mersin düğünleri bana zehir zıkkım olacak anlaşıldı. Hani unutacaktım? Hani yeni bir hayattı? Desenize değil Türkiye dünyanın bir ucu da olsa kurtulamayacağım...
